Diyanet ( 27 Ocak 2017) Türkiye Geneli Cuma Hutbesi
İLİ : GENEL TARİH : 27.01.2017
Hutbe ile konu bütünlüğü olması açısından Cuma Namazından önce verilecek vaazın yetişmediği, hutbeye de gerektiği şekilde hazırlanamamaktan yakınınan İmam Hatipler hutbenin daha erken saatlerde hatta en azından çarşamba günleri yayımlanmasını istiyorlar.
Konu ile ilgili sıkıntılarını yorumlarda sık sık dile getiren İmamlarımız hala bir çözüm bulunamamasından oldukça muzdarip.
NAMAZI ZAYİ ETMEK EN BÜYÜK ZİYANLARDANDIR
Cumanız Mübarek Olsun Aziz Kardeşlerim!
Yüce Rabbimiz, Meryem Suresi’nde Hz. İdris, Nûh,İbrahim, İsmail, İshak, Yakup, Musa, Harun, Zekeriyya,
Yahya ve İsa Peygamberlerin tevhid mücadelesini bir bir zikreder. Ardından bu peygamberlerden sonra gelen
topluluğun, içine düştüğü kötülüğü hutbemin başında okuduğum âyet-i kerimede şöyle haber verir: “O
peygamberlerden sonra bir nesil geldi. Ve onlar, namazı kaybettiler. Namazı zayi ettiler ve kötü
arzularına uydular. Heva ve heveslerine tabi oldular.Onlar bu tutumlarından ötürü elim bir azaba
çarptırılacaklardır.”1
Aziz Müminler!
Bu âyete göre bir müminin yeryüzündeki en büyük kayıplarından biri namazı kaybetmektir; namazı zayi
etmektir. Zira namaz, Rabbimize teslimiyet ve kulluğumuzun en özel ve en güzel tezahürlerinden biridir.
Namaz, huzura varmaktır. Huzura durmaktır. Huzuru bulmaktır. Mümin için özlemle beklenen bir vuslattır
namaz. Günde beş defa Rabbimizle buluşmaktır. Bu buluşmanın başlangıcında Allah’ın büyüklüğünün tasdiki
olan “Allahu Ekber” ifadesi, yani iftitah tekbiri vardır. Ellerin kulak hizasına götürülmesi, Allah’ın rızasına mâni
olan, dünyaya ait ne varsa arkaya atıldığının ifadesidir. Kıyam, sadece Allah’a yönelişin ve istikamet üzere
duruşun simgesidir. Kıraat, kendi âyetleriyle Rabbimize gönülden niyazımızdır. Rükû ve secde, Allah’a kulluğun
zirvesine çıkmaktır. Selam, hem kendimiz hem de omuz omuza, gönül gönüle verdiğimiz kardeşlerimiz için
esenlik ve huzur dilemektir.
Kıymetli Kardeşlerim!
Kerim Kitabımızda namazın sevdalısı olan müminler ne kadar övgüye layık görülmekteyse namazı
kaybedenler, namazı zayi edenler de o kadar yerilmektedir. Namazlarının hakkını verip yücelenler ne
kadar rahmetle müjdelenmekteyse, kendini bu büyük nimetten mahrum bırakanlar da o kadar uyarılmaktadır.
Namazlarıyla övgü, müjde ve rahmete mazhar olanlar, اَل ذ۪ينَّ يُؤْمِنُونَّ بِالْغَّيْبِ وَّيُق۪يمُونَّ ال صَّلٰوةَّ yani namazın müdavimi
müminlerdir. اَل ذ۪ينَّ هُمْ ف۪ي صَلََّتِهِمْ خَّاشِ عُونَّ yani namazın ruhuna, özüne, mesajlarına riayet edenlerdir. Namazlarını Allah’ın bir lütfu görenlerdir. Namazı miraç bilenlerdir. “Namaz, kendisini kılmaya devam eden kimse için kıyamet
gününde nur, delil ve kurtuluş beratı olur.”2 hadisinin şuuruna erenlerdir.
Kur’an-ı Kerim’de bir de namaz kıldığı halde tenkit edilenler vardır. Onlar, اَل ذ۪ينَّ هُمْ عَّنْ صَلََّتِهِمْ سَاهُونَّ اَل ذ۪ينَّ هُمْ يُرََّٓاؤُُ۫نَّ
yani namazlarında gevşeklik gösterenlerdir. Namazlarının, kendilerini kötülükten alıkoymadığı kimselerdir.
Namazlarını şuurla, samimiyetle kılmayanlardır. Namazlarına riya ve gösteriş karıştıranlardır. وَّاِن هَّا لَّكَّب۪يرَّةٌ اِ لَّّ عَّلَّى الْخَّاشِع۪ي ن Yani huşu içerisinde kılmadıkları için namazın kendilerine zor geldiği kişilerdir. Namazın bir külfet değil, bir nimet olduğu bilincinden yoksun olanlardır.
Kardeşlerim!
Yüce Kitabımız, namazın güzelliklerinden kendisini yoksun bırakanları haber verirken münafıklar ve
inkarcılardan söz etmektedir. Onlar, فَّلََّ صَ دَّقَّ وَّلَّّ صَل ى Yani namazdan yüz çevirenlerdir. وَّاِذَّا قَّامَُٓوا اِلَّى ال صَّلٰوةِ قَّامُوا كُسَالٰ ى
namaz kılmakta tembellik edenlerdir. Hatta onlar, namazı istismar etmekten çekinmeyenlerdir. وَّاِذَّا نَّادَّيْتُمْ اِلَّى ال صَّلٰوةِ ات خَّذُوهَّا هُزُوًا وَّلَّعِبًا Yani namaza davet edildiklerinde onunla alay edenlerdir. Dinin sembollerini hafife alanlardır.
Kardeşlerim!
Biz namazı muhafaza ettiğimiz sürece namaz da bizi muhafaza eder. Biz namazı koruduğumuz sürece namaz
da bizi korur. Namaz, bizlerden asla cömertliğini esirgemez. Yeter ki bizler kendimizi namazdan esirgemeyelim. Namaz, bizleri yüceltmekten asla geri durmaz. Yeter ki bizler namazımızı samimiyetimizle yüceltelim. Namaz bizlerden asla uzaklaşmaz, bizleri Rabbimize yakınlıktan mahrum bırakmaz. Yeter ki bizler namazdan uzak durmayalım. Bütün bunlara rağmen bugün bizler, hayatın akışına kendimizi öylesine kaptırıyoruz ki; namazlarımızı ya vaktinde eda edemiyoruz ya da terk ediyoruz. Oysa Peygamberimiz (s.a.s), namazın en faziletlisinin vaktinde kılınan namaz olduğunu belirtiyordu. Güzide müezzinine “Kalk Ya Bilal’ Bizi namazla ferahlat!”3 buyurarak hayatın yoğunluğunu namazla hafifletiyordu. Yorgunluğunu namazla gideriyordu. Namazla huzur buluyordu.
Kardeşlerim!
Öyleyse geliniz. Hep birlikte kendimize şu soruları soralım: Biz namazlarımıza, namazlarımız da bize sahip
çıkıyor mu? Geciktirdiğimiz, geçiştirdiğimiz namazlarımızın nedameti, yüreğimizi sızlatıyor mu? Namazlarımız, bizi Rabbimize bağlayan vuslat ve muhabbet köprüsü mü? Niyetimiz, bizi Rabbimiz ve insanlar nezdinde yücelten ahlakımızın vazgeçilmez bir misakı mı? Kötülüklere karşı bizleri koruyan bir kalkan mı namazlarımız?
Kardeşlerim!
Yüce Rabbimiz, bizleri namazlarıyla yücelenlerden eylesin. Bizleri namazlarıyla arınan, rızasına ulaşan, ebedi
nimetlerine kavuşanlardan kılsın.
HUTBEYİ İNDİRMEK İÇİN TIKLAYINIZ
1 Meryem 19/59.
2 İbn Hanbel, II, 169.
3 Ebû Davud, Edeb, 78.
Hazırlayan: Din Hizmetleri Genel Müdürlüğü
